Czy warto podróżować samotnie? (spoiler: TAK)

Z podróżami często  jest tak, że albo nie ma kiedy, albo nie ma za co, albo nie ma z kim. W moim przypadku urlopu i pieniędzy zawsze jest zbyt mało, ale z tym zwykle da się coś zrobić. Jeśli chodzi zaś o towarzystwo, to przekornie powiem, że dziękuję ale wolę bez.

Valparaiso, Chile 2019

Nie zrozumcie mnie źle, moich przyjaciół i rodzinę kocham i nerkę bym im oddała, krwi upuściła ile tam trzeba. I czasem owszem,  podróżuję z nimi, jednak są takie podróże, które chcę odbyć sama. Są takie wyprawy, w które najlepiej wyruszyć w pojedynkę. Wkrótce, jak zdrowie pozwoli, wyruszę w kolejną podróż i fakt, że jadę sama bardzo mnie cieszy. Nawet myśl, że mógłby towarzyszyć mi mój krasz (który oczywiście nie wie, że jest kraszem),nie wydaje się szczególnie kusząca ;). Dlaczego tak? 

Nowy Jork, 2016

Wolności oddać nie umiem

Najzwyczajniej w świecie, kocham to poczucie, że mogę robić co chcę, z kim chcę i kiedy chcę. Drzemka w środku dnia? 7 godzin w muzeum? Bułka z hummusem na molo zamiast obiadu w restauracji? Spontaniczna wycieczka z nowo poznanymi w hostelu ludźmi? Czemu nie…? To, że mogę wszystko a nic nie muszę jest niezwykle wyzwalającym uczuciem. Spróbujcie kiedyś! Tylko żeby nie było, że nie ostrzegałam - to uzależnia.  

Bez kompromisów

Życie w społeczeństwie wymaga kompromisów i ogólnie uważam, że kompromisy są dobre.  W pracy, w relacjach z bliskimi jestem osobą raczej ugodową i często jest tak, że odpuszczam (jeśli ktoś ma zdanie odmienne niech napisze w komentarzu lub zamilknie na wieki :D) W podróży nie odpuszczam nigdy. Jeżeli czegoś naprawdę chcę to to robię. Zdaję sobie sprawę, że do większości miejsc, które odwiedzam nie dane mi już będzie wrócić i nie chcę mieć poczucia, że coś ominęłam. 

Prawda

O sobie samym rzecz jasna. Jak to się ładnie mówi, na tyle się znamy na ile nas sprawdzono. Ja staram się sprawdzać w różnych okolicznościach i poznawać jakie są granice mojej tolerancji, otwartości i cierpliwości. W podróżach często dowiadywałam się, że jestem zdolna do rzeczy o które bym siebie nie podejrzewała. Ponieważ wokół nie było nikogo bliskiego zdarzało mi się zareagować inaczej niż zwykle. I to jest wspaniałe uczucie.

Samodzielność

Jak podróżujesz sam, wszystko jest na Twojej głowie – niby to oczywistość i nie myśli się o tym jeśli wszystko idzie zgodnie z planem. Kiedy pojawia się problem: opóźniony lot, odwołana rezerwacja, huragan, trzęsienie ziemi, zagubiony bagaż czy  dreszcze i wysoka gorączka (wszystkie te rzeczy mnie spotkały) trzeba działać szybko. By móc podróżować samodzielnie musiałam przestać być pierdołą, którą jestem od urodzenia. Taką, która boi się upomnieć, odezwać, która nie chce stwarzać problemów. Trzeba mieć świadomość, że w przypadku każdej samotnej wyprawy, niezależnie od tego co się stanie nie można tak po prostu usiąść i płakać. Właściwie to można, ale jak już sobie popłaczemy to trzeba wytrzeć łzy i smarki i szukać rozwiązania.  

Przygoda, przygoda

Wszystkie powyższe powody by podróżować samodzielnie są dla mnie istotne, ale to właśnie chęć przeżycia jakiejś przygody jest tym co mnie pcha w samotne wyprawy. Często słyszę pytanie czy się nie boję i czy się nie nudzę. Otóż nie – w podróży towarzyszy mi taki poziom adrenaliny i dopaminy, że jestem na legalnym haju (legalnym bo bez użycia środków pomocniczych). Moment kiedy przed podróżą budzi mnie dzwonek budzika jest piękny – choć budzików szczerze nienawidzę. Chwila, kiedy zakładam plecak na plecy i zamykam za sobą drzwi jest wręcz ekstatyczna – nie wiem co mi się przydarzy i kogo spotkam na swojej drodze. Nie wiem nawet czy wrócę i jeśli tak to czy w jednym kawałku. Wiem, że chcę jechać i poznać co mi jest pisane.

P.S. Nawet podróżując w pojedynkę można liczyć na dobrą, pamiątkową fotkę. Kilka moich ulubionych wrzucam ku uciesze tych którzy wolą oglądać, nie czytać. 

Cajón del_Maipo,Chile, 2019

Bangkok,Tajlandia 2017

Side, Turcja 2018